Βρέθηκε καθισμένος στη φθαρμένη καρέκλα του γραφείου, στο μικρό, παλιό, διαμέρισμα του. Το όνομα του ήταν Νίκος Γκαλινός και ήταν 48 ετών. Οι γονείς και ο μεγάλος του αδερφός είχαν πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν εκείνος ήταν δεκατεσσάρων χρονών και από τότε είχε κλειστεί στον εαυτό του. Η κληρονομιά που του είχαν αφήσει ήταν τεράστια όμως ποτέ δεν την απόλαυσε. Ήταν μοναχικός τύπος, απόμακρος, αυστηρός, λιγομίλητος, εργασιομανής και τρομερά τσιγκούνης. Όλοι μιλούσαν για αυτοκτονία…
Ο Νίκος Γκαλινός δεν είχε φίλους ούτε παρέες. Σπάνια έβγαινε και ακόμα πιο σπάνια δεχόταν επισκέψεις. Οι μόνοι άνθρωποι που έρχονταν σε επαφή μαζί του ήταν οι συγγενείς που του είχαν απομείνει: η εξαδέλφη του Έμιλη, η νονά του Ευγενία, ο θείος του Μίλτος και ο ανιψιός του Πάνος. Η ζωή του ήταν μονότονη και πληκτική, δίχως ενδιαφέροντα και συγκινήσεις όμως γι’ αυτό ευθυνόταν ο κακότροπος χαρακτήρας του.
Ο Μίστερ Κλοκ κοίταξε προσεκτικά το δωμάτιο. Η βιβλιοθήκη με τους στριμωγμένους τόμους, το τραπεζάκι του καφέ με το ξεχαρβαλωμένο λαμπατέρ, οι μπαλωμένες πολυθρόνες και το σκαλιστό γραφείο που το βάραινε ένα παχύ στρώμα σκόνης, μαρτυρούσαν πως ο ιδιοκτήτης τους ήταν άνθρωπος φιλάργυρος που λίγο τον ενδιέφεραν οι υλικές απολαύσεις.
Το πάτωμα ήταν ντυμένο με μία λεπτή γκρι μοκέτα και οι τοίχοι σχεδόν γυμνοί. Απέναντι απ’ την πόρτα βρισκόταν ένα μικρό παράθυρο, που ελάχιστα άφηνε το φως να μπει στον χώρο, και στα δεξιά, ένας καλόγερος με μοναδικό φορτίο το παλιομοδίτικο πανωφόρι του «αυτόχειρα».
Το άψυχο σώμα του σαρανταοκτάχρονου βρισκόταν ακόμα στην καρέκλα του γραφείου, με το κεφάλι του γερμένο προς τα εμπρός και το δεξί του χέρι ακουμπισμένο πάνω στο γραφείο με τα δάχτυλα ανοιχτά. Στο πάτωμα, δίπλα στα πόδια της καρέκλας, ήταν πεσμένο το ποτήρι με την θανατηφόρα δόση.
«Κάτι δε μου αρέσει εδώ» μονολόγησε ο ντεντέκτιβ. «Τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν» συνέχισε.
Πλησίασε κοντά. Ένα μεγάλο βιβλίο με αριθμούς και λογαριασμούς ήταν ανοιγμένο μπροστά του. Αριστερά, ένας μεγάλος σωρός με έγγραφα και πιο πέρα η μολυβοθήκη πεσμένη και τα στυλό σκορπισμένα στο πάτωμα. Κοντά στο χέρι του ένα κομπιουτεράκι με πέντε αριθμούς στην οθόνη του: 50138.
Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και αναφώνησε «Μα βέβαια! Εδώ έχουμε να κάνουμε με δολοφονία!»
Ποιος ήταν ο δολοφόνος και πως τον κατάλαβε ο Μίστερ Κλοκ;